arkadaşlarla, aileyle, sevgiliyle muhabbet ederken işlerin bir anda sarpa sarması sonucu beyinlerinin nasıl çalıştığını hep beraber görelim:
e: senin hakkında şunları şunları anlattılar bana!?
k: ay hayır canım ya ne alakası var? (ilk adımı atıyor.)
e: görenler olmuş? kim dedi sana onunla görüş diye?
k: saçmalıyorsun ama. benden böyle bir şey bekliyorsan... (duygu sömürüsüne geçti bile.)
e: çocuk sana yazmış ayak üstü.
k: yahu ben orada kerem'e dedim ki öyle bir şey asla olmaz dedim. ('dibine kadar hak verdim çocuğa. sadece hak vermekle kalmayıp... neyse çaktırmayayım.')
e: bak ya! adam sokak ortasında yapışmış sana be!
k: ama sonra işte o bir anda öpünce beni... ('o ne tutkulu öpücüktü ama var ya... ölüyü diriltir yemin ediyorum.')
e: sen de dur öyle tabi!
k: ben tabii hemen ittim, yapar mıyım öyle şey? dedim ki benim sevgilim var dedim, onu seviyorum dedim. ('inan aklıma bile gelmedin.')
e: haa... öyle diyorsun?
k: tabii ki hayatım güven bana. ('oh bu sefer de yırttık.')
e: ben zaten senin yapmayacağını biliyordum da işte...
k: o arkadaşların hep aramızı bozmaya çalışıyor zaten. (karşı saldırı.)
e: vay ibneler! ben onların şimdi...
