attigim her adimda ailemi düsünüyorum. özellikle de annemi. annem yüzünden ne cok istedigim halde ayri eve cikabiliyorum ne arkadaslarimla bir kac günlügüne tatile cikabiliyorum ne de aksam gec saatlere kadar bir yerlerde oturabiliyorum.. sebep mi? annemin cani yalniz cok sıkılıyormuş! ama annemi kirmamak icin agzimi acamiyorum. beni arkadasi saniyor
benimle gezmelere gitmek istiyor annem oldugunu bir türlü anlamiyor.
onun icin o kadar cok seye katlandim öyle fedakarliklar gösterdim ki.. kimse kimseye yapmazdi bu kadarini, ama gören yok ne yazik ki...
