bu aralar haftanın 5 günü katıldığım ve sonunda nefes nefese kaldığım maratondur. hay mnakoyim dedirtir insana, her seferinde servisin kalkmasından birkaç dakika önce inerim ve koşuşturmacanın startı verilir. öndeki yaşlı teyzenin ağır fakat azimli adımlarının önüne geçtikten sonra miis gibi ter kokan emekçi amcamı da sollarım, ardından yürüyen merdivenin sol şeridinden hızlıca ilerler, yürüme bandından fişek gibi geçerim. kaldı geriye son iki yürüyen merdiven ve sonrasında, ufak bir normal merdiven engeli kalır. onu da aştım mı akm'nin gölgesine odaklanır gözlerim ve eğer şanslı ise servis hala oradadır.
