buyuk ihtimal farkinda bile degilsin, 4 gun sonra yil donumumuz. resimlerine bakiyorum, karsimdaki adam sanki bir yabanci. hic unutamam saniyordum, seni ne cok sevdigimi sanirim zaten hic unutamadim ama yuzundeki cizgileri, ergenlikten kalma sivilce lekelerini, son aldigin kilolarla olusan gidini, guzel mavi gozlerinin tonunu hatirlamak icin cabalasamda hatirlayamiyorum. var olduklarini biliyorum ama tam olarak neye benzediklerini, nasil olduklarini hatirlayamiyorum. hatta hic unutmam sandigim kokunu bile tam olarak hatirlayamiyorum. bazi seyleriyse hic hatirlamiyorum. mesela kulaklarin nasildi artik hic bir fikrim yok.
ne kadar sevsede bir yerden sonra unutuyor insan. bana yaptigin, hemde hic haketmedigimi bile bile yaptigin, bazen pisman oldugun halde yaptigin, onca kotu seye ragmen, kaba saba hallerini, okuzluklerini, tas kafaliliga vardirmadigin kısmi sabit fikirliligini, ama beni inciticem diye icinin titremesini de, tipsiz deyince senin guzelligin ikimize yeter canim demeni de (ama baglac gibi degil, yurekten), bazen sinirlenip derin nefes alip tam lafa baslayacakken sen bana kiyaman (kiyamazsin degil, kiyaman) deyisini de, bir sey sorarken tam icinden kalbin gelerek ha guluum (son heceyi uzatarak) diye sormani da, her seyini ben seni cok seviyordum, daha olsa daha da severdim. ama artik istesemde, zorlasamda seni hatirlayamiyorum. hala ozluyorum, ama neyi ozledigimi artik bilmiyorum.
