iş başvurusuna gittiğimde görüşmem gereken bi' kadın vardı; yelizhanım.
uzaktan gelirken, öyle insan kaynakları müdürüymüşfalan gibi durmuyordu, ayağında babetleri, kendi halinde sevimli elbisesi, uzun saçları ve kilometrelerce öteden dikkat çeken kirpikleri vardı. cv'mi okurken yemyeşil gözlerini çevreleyen kirpiklerine baktım, kirpikleri takmaymış, sağ gözündeki hatta biraz açılmış. sonra saçlarına baktım, o da peruktu; inanamadım. bi insanın ancak bu kadar "yapma" olabilir diye düşündüm.
sonra bana referans olan kişinin eşi olduğunu öğrendim ve birkaç ay önce karısının kanser olduğundan bahsederken yaşadığı acıyı anımsadım. benim "yapma" dediğim kadın aslında kanserin pençesinden kurtulmaya bu arada da hala çalışarak ev ekonomisine katkıda bulunmaya çalıştığını farkettim. kendimden nefret etmek bir yana tiksindim sözlük. "atomu parçalamaktan zordur, önyargıyı parçalamak" demiş einstein ama aslında çok kolay ama biz eşeklik etmekte ısrarlıyız ve sınır tanımıyoruz.
