2 hafta önce yaptığım eylem. bunca yıldır biriktirdiğim herşeyimi bırakıp gittim. annem gitme dedi kapıdan çıkarken, gideceksen beni de götür dedi. sarıldım öptüm saçlarından. o an anladım sahip olduğum tek varlığın annem olduğunu.
uzaklara gittim. yemin ederim aklımda yine sadece annem vardı. her konuşmamızda ağladı. bende ağladım, ama telefonu kapatınca. gücüm bitmedi, hatta gücüme güç kattım bir hafta boyunca. kendimi tanıdım. allah' ı daha yakından tanıdım. ve çaresizlerin ne durumda olduğunu hayat bizzat kendisi öğretti bana.
umutlarım tükendi sona doğru, işte asıl beklediğim bu umutsuzluğa kapılma isteğiydi. çünkü en tehlikeli insan, kaybedecek birşeyi olmayan insandır. en tehlikelisi oldum biranda tüm ülkenin. bunu şimdi anlıyorum ne yazık ki.
sonra birgün baktım ki kaldığım evin önünde annem. ağlayarak yanıma yaklaşıyor. hayal gibi. o çelik gibi iradem sevgiye yenildi. aldı götürdü beni. yine aynı yere döndüm. meğer dünyayı ortadan kaldırmak benim değil başka bir delinin göreviymiş.
