diğer babalar ve oğulları gibi arkadaş olamayışımıza üzülürdüm inceden. şakalaşmazdın hiç, anlatmazdın bir şeyler. oğlum diye seslenmeni beklerdim hep belli etmeden ama ömer derdin her seferdinde. sen hiç genç olmadınmı derdim eve her geç gelişimde söylediklerine karşılık olarak, kızardım hep ama herşeye rağmen tanıdığım en zeki adamdın sen. eve gelirken kitap almadıysan yanına, sıkılıp ansiklopedi okurdun geceleri ya salonda, işte o ışık beni rahatsız ediyor diye çok söylenirdim uyku sersemi sana. annem neden olduğunu anlamadan sinirlensede, bugün tam 7 yıl oldu, söndüremedim o salonun ışığını, okuduğun kitapları okudum ansiklopedileri kurcaladım senin gibi ama hala senin kadar olamadım baba. arkadaş gibi olamayışımızı özlüyorum her gün. oğlum deyişini bırak ömer deyişini duyabilmek için nelerden vazgeçermişim aslında bilsen ve ne kadar büyük bir güçmüş geceleri eve geç geldiğimde bana kızıyor olsan bile evde oluşun. çok seviyormuşum seni ben. korku, otorite yada saygı sanmıştım ya hep... değilmiş. mekanın cennet olsun babacım, nur içinde yat.
