ikimizde bilmediğimiz bize oldukça yabancı bir yolun başındaydık seninle. belki birbirimize de yabancıydık, yolda ilerledikçe tanıdık ya da tanıdığımızı sandık.. sevdik belki de sen sevdiğini sandın bense hala seviyorum eksilmeden. kaybolduk bilmediğimiz sokaklarda, bazen çıkmaz sokaklarda durakladık nefes aldık, uzaklaştık ama sonunda yine yeniden yola koyulduk elele. ben ve sen yani biz hiç biz olabildik mi sevgili? biz olmayı becerebildik mi?
biz olmayı başarabilseydik şuan çok ayrı, çok yabancı, birbirimizden kilometrelerce uzakta olabilirmiydik?
hep aklımdasın ve hergün biraz daha özlemle anıyorum seni. düşünüyorum şuan kiminlesin, kimin gözlerinde kayboluyorsun, kimin kimlerin için pırpırlanıyor kalbin.... onlara da yapıyor musun yoksa sadece bana mıydı tüm bu sahtelikler sevgili..???
gurur mu demiştin..
bilmiyorum gurur nedir, seviyorum ya seni tüm yaşattığın hayalkırıklıklarına rağmen.. sil baştan demiyorum sana diyemiyorum biliyorum mutlusun şuanki 'bensiz' hayatından ve biliyorum yeni bir başlangıç 'biz' olmamız için yeterli olamayacak. ama tüm bunlar sevmeme, özlememe engel değil sevgili...
hayyam'ın rubaisindeki gibi bir pergel misali ne kadar dönersem döneyim çevrende yine kafa kafaya verebilcek olsaydık seninle..
zakkum'un ahtabot'unda dediği gibiyiz oysa biz; ne kadar kabullenmek istemesem de:
'biz hiç güzel olamadık, dikis tutturamadik
birbirimizden baska bir siper bulamadik '
