uzun zamandır beynimi uyuşturuyor, üretkenliğimi azaltıyor, kafamı mallaştırıyor ve en önemlisi değerli zamanımı çalıyor diye televizyon izlemiyorum. genelde * odamda takılırım. bizimkiler izler. arada bir canım sıkılır yanlarına uğrayayım derim. yalnız her uğramamda televizyona dalarım. garip olansa, hiç bir zaman oturmam. ayakta dikile dikile izlerim. hani "kısa kalicam, izlemicem" baabında güya. ne zaman reklam girer, ben öyle odama dönerim. sonra yine aynı şeyi düşünürüm ve düşünceme hak veririm: "bu televizyon insanın beynini uyuşturuyor ya, zamanını çalıyor, mal mal baktırıyor kendine! durmuş dakikalardır gönülçeleni izliyorum! hay zekama tükirim ben..".
düşünürüm, düşünürüm ve hak veririm, hak veririm ama yine "yanlarına bir uğrayayım" dediğimde, yine aynı şeyi yaparım.
hatta bazen bizimkiler yatmaya gider, ben tv başında dikilir vaziyette izlemeye devam ederim. sonra bir filme takılırım. "ha şimdi kapatırım, ha şimdi yatıcam zaten, ay uykum da geldi" diye içimden sayıklarken bir bakarım 1 saat olmuş. sonra "bu kadar izlemişim bari sonunu göreyim" derim. ama yine de oturmam. hay zekama ikinci kez tüküreyim. sonra "niye ayaklarım ağrıyor, niye ağrıyor, ağrıyor!?" diye dolanıp dururum. babam çıkar yine aynı şeyleri söyler:
-küçükken top sahasından alamazdık seni, ayakları burka burka böyle oldu işte! bir de yetmez gibi paten kaymalar bilmemneler.. şimdi çıkıyor acısı işte. akılsız kafanın cezasını el-ayak çeker!
(bu son cümleyi daha çok kullanır. aslında bütüm yazdıklarımı da çok kullanır ama o cümle sonuç cümlesi olduğu için, bazen hepsini söylemeye üşenir ve direk onu söyler).
