ülkede beyni zerre kadar gelişmemiş embesillerin de bulunduğunu ve kalabalıklar arasında kolaylıkla kendini gizleyebildiğini gösteren acı gerçekliktir.
her yerde, her ülkede var bunlardan. içimizi acıtan elbet kaldırımda yürürken yanımızdan geçen, sokakta belki hergün gördüğümüz, belki de ismen olmasa da tanıdığımız, tanıdıklarımız.
pek çoğunun ailesinin, karısının hatta çocuklarının olduğunu okuyoruz gazetelerde, 3. sayfa haberlerinde ve internette. normal, herhangi biri gibi herhangi bir mesleği olan adamlar. belki daha dün ekmek aldığınız bakkal, belki inşaatta işçi, belki okul müdürü, belki geçen hafta saçınızı kesen berber.
sanırım bu insanlar; hayatta uğradıkları mutsuzluğun, eşleri ile olan uyumsuzluğun, tatminsizliğin, maddiyatsızlığın ve ne uzar ne kısalır yaşamlarının öcünü alıyorlar. yaşamlarındaki mutsuzluğun bedelini normal olandan, kendi halinde olandan, masum olandan, iyi ya da güzel olandan ödetiyorlar.
aslında göz göre göre isyan ediyorlar. acaba haberlerden ya da istatistikten ötede, bu isyanı görebilecek miyiz? dahası önünü alabilecek miyiz?
