dün gece mahallede boş boş gezerken evinin önüne gittim, öylesine. yani hala memleketinde olduğunu sanıyodum. küçük te bir umut yok değildi hani. gördüm sonra uzaktan da olsa. o da gördü aslında. ama yok ya mesafe çoktu be sözlük. görse bile anlamamıştır ki ben olduğumu. anlamış mıdır yoksa? anladıysa sevinmiş midir acaba? sevinmişse artık bana bakan gözleri kaçmaz dimi korkmuş bir şekilde. o zaman belki yüz yüze konuşma cesaretim bile doğar. yüz yüze konuşmak daha avantajlıymış böyle durumlarda, bi arkadaşım söylemişti. yine zamana bırakıcam anlaşılan. *
