hala aklımdadır annemin çaresiz çığlığı , babamın koşarak yardım araması.
her sene olduğu gibi o yılda sıcak yaz günlerinden bunalarak atmıştık kendimizi ören sahillerine.
yaşım yedi yada sekizdi sanırım yüzme bilmediğimden dolayı o yaşlarda , babam takmıştı yeşil balıklı kolluklarımı koluma annem sürmüştü güneş kremini bolca.nedenini hala bilmiyorum ama uzanmıştım deniz yatağına ve kapamıştım gözlerimi.herkes yanımdaydı duyuyordum seslerini eğleniyorlar,gülüşüyorlardı akıntının beni sürükleyip götürdüğünden habersiz.ama hala yanımdaydılar bana göre çünkü sesleri çok yakından geliyordu.bende akıntının beni sürüklediğinden habersiz tatlı tatlı kapamış gözlerimi değdiriyordum suya ellerimi.bilenler bilir örenin suyu demir gibidir titreyerek atlardım suya zaten o zamanlar.titrerdim ama yinede dudaklarım soğuktan mosmor olana kadar çıkmazdım sudan.işte tam deniz yatağıdan indirdiğim zaman ayaklarımı suya değdiği gibi titredim ama çocuk cesareti ben girecektim o suya hem filmlerde ne kadarda güzel atlıyorlardı yüksekten suya benim neyim eksikti ? yüzme bilmemem ve aslında kolluklarımın inmiş olması...
