ben daha küçücük bir çocukken kendimden daha minikcesini iküselli* binim ile sevindirme çabamda ona çikolata alırken bakkalda ki teyzenin cep kısmına kolumun çarpması sonucu oluşan şeydir bu burukluk..
teyze bakkaldan çıktı.sonra tekrar girdi.sen çaldın dedi.neyi dedim.üstümü aramaya başladı.ağlamaya başladım.allahtan evimin yakınlarındaydım bakkalda beni tanıyordu.ben ağladım minik kadir ağladı.ben çalmam diye ağlıyordum.
akkal bekir abi sağolsun arayayım telefonuzu numaranızı verin dedi.arandı.telefonu evde çıktı sevgili bayanın *.özür diledi.ağladım ben yine ve yine ağladım.sonra eve gittim.küçüktüm hepsi bu.diziden bir sahne de değil.küçük olduğum için bu kısa olay bile beni sarsmıştı. hala insanlara yanlışlıkla dokunmaktan korkarım. kabinlerde ilk kontrol ettiğim şey başkasının eşyası var mı yok mudur.bu olay olurken bandocular geçiyordu. bayram değildi. sanırım hazırlanıyorlardı. bandoculara da garezim var o günden sonra. korkmuştum. küçüktüm. ne yapayım..
