toplumun kanayan yarasıdır.
ortalama bir türk aile yapısının sanata bakış açısı ''aç kalacaksın, adam gibi meslek edin'' minvalindedir. ailenin art niyeti yoktur, çocuğunu iyi yerlerde, iyi bir şekilde görmek isterler. ama bilmezler ki bu istelşeriyle çocuklarının kaç senelik hayalleri, umutları yıkılmıştır. karşı gelemez çocuk. boynu bükük kabul eder. anadolu lisesinde okuduktan sonra üniversite tercihlerine para getirecek meslekleri yazar. avukatlık, mühendislik, doktorluk, öğretmenlik gibi...
sevmediği bir bölümde 4 belki daha fazla senesini geçirir genç, sonradan okuduğu okulun mesleğini edinecek tabi... yıllar boyu sevmediği bi mesleği ailesi yüzünden okur. evlenir, eşide zengindir. klastır belki hayatları, çocuklarınıda kaliteli yerlerde okuturlar, emekli olurlar, torun severler... ama bi ömür mutsuz bir kariyerle geçmiştir.
yapmayın, etmeyin derim. bu durum benim başıma gelmedi. anlayışlı bi ailem var ve yapacağım herşey için beni destekliyorlar. inanmıyorlar ama destekliyorlar. en yakın arkadaşlarım, akrabalarım bu durumdan muzdarip. biraz sohbet koyulaşıp içini deştiğimiz zaman yarım kalan ümitleri çıkıyor gün yüzüne... ''neden yapmadın?'' diyorum. ''ailem...'' diyorlar.
bu ülkenin daha çok yol kathedebilmesi gerek bu konuda...
