malum, yaz aylarındayız. günde iki kez yıkanan insanın dahi kokabildiği sıcaklarımız mevcut. elimde poşet içinde çöp!
tabi etraftan kokulara yönelen bakışlar vesaire. ama hiç üzerime alınmadığım gibi, ben de etrafa tehdit uyandıran bakışlar savuruyorum, hele birini görsemde sataşsam diyorum; olm kaç yıldır yıkanmıyon sen falan diycem aklımca.
sıcak sol camdan vurdukça, he bide işe gidiyorum saat sabah vakti. bide sabah güneşi sidikliye vururmuş mantığı var ona hiç girmiyorum. yeterince ayar yedim çünkü.
ne diyodum soldan vuran sıcakla çöp kokusu kendini yoktan var edince, sıçışladım. kokuyu çok derinlerde hissedince, afalladım.
işe gelmeden, ilk durakta etrafa ısrarla ''hayır, koku ben ve çöpümden gelimyor, kabul etmiyorum'' bakışı ata ata ilk durakta indim.
dahası var, indiğim durağın civarında çöp tenekesi, konteynırı, hiçbir ıvızı zıvırı yoktu işte. çöple bütünleşip, ondaki kokuyu harmanlayan vücut salgılarımla iğrenç bi insan olduğumu düşündüm. hiç bu kadar komik duruma düşmemiştim.
arada yolda düşerim, direklere çarparım; yüksek derecede sakarım ama, sakarlık iğrenç kokmuyor en azından.
vel hasılı bulduğum ilk konteynıra atarak, olay mahalini terk-i diyar ettim. ve o ilçeden bile soğudum.
