tanım: insanın asla gerçekten atlatamayacağı olaydır.
.
o varken ve sağlıklıyken hayatımda kapladığı yer, çok küçüktü. yani ben öyle sanıyormuşum. gittiği zaman içimdeki boşluğa baktığımda, farkettim ki; benim içim hep babamla kaplıymış ama o sevgisini gösteremezken, benim de farkım yokmuş ondan. elalemin babasıyla kıyasladım, kafa tuttum, baş kaldırdım, yeri geldi bağırdım, kapıyı vurup çıktım, onu hastane öncesi son görüşümde son kurduğum cümle "bi daha yüzümü göremezsin" oldu. ve sadece "bi daha" görebildik birbirimizi. bir ömrüm daha olsaydı, babama asla karşı çıkmazdım, bağırmazdım. hele hele maddi konularda hiç sürtüşmezdim. şimdi hiçbirşey onun varlığının yerini tutamaz. akşam geç geldiğim için ettiğimiz kavgalara bakıyorum da, babam gitti gideli gündüz bile dışarı çıkmaz oldum. dışarıdaki hayat keyif vermez oldu, evime, içime kapandım. demek ki o yoksa hiçbirşeyin anlamı yokmuş. o bu kadar önemliyken, ben neden onunla bu kadar önemsiz şeyler için kavga ettim, hiç ama hiç bilmiyorum...
ömrüm boyunca asla aramın iyi olmadığı babamı, birlikte yaşadığımız günleri hatırlamadığım babamı, memlekete gittiğimde görmeyi en az istediğim insan olan babamı şimdi o kadar özlüyorum ki..!
babasıyla kavgalı olan insanların bunları göz önünde bulundurup, ne uğruna babalarını üzdüklerini düşünmelerini isterim. bir insanın üzüldüğünü belli etmesinin tek yolu ağlamak, yüzünü düşürmek değildir. babamla geçen anlarımıza baktığımda şimdi çok iyi anlıyorum, bazen de insanın üzüldüğünü belli etmesinin yolu sinirlenmesi, bağırıp çağırmasıdır. eğer babanız ölmediyse * gidin elini öpün haklı bile olsanız özür dileyin. gerçekten. bir gün beni hiç anlamamanızı dilerim.
