"çok pis metalciyim, nating els medırsa bayılırım" deyip şarkıyı piyasalaştıranlara inat tüm asaletiyle playlistteki yerini korumaktadır.
çok iyi hatırlıyorum, çocukken dinledim ilk kez ben bu şarkıyı, radyoda falandı galiba. çıktığı zamandan çoook sonraydı tabi, yaşım anca yetiyor, eheh. neyse işte, 8-9 yaşlarında olmalıyım. ingilizce falan da yok ama mal gibi hüzün bağlamış beni. hayır 9 yaşında insanın ne derdi olur ki? kulağımı yapıştırdım, dinledim. amaç da şey, belki bir iki sözcük anlarım da daha da çok severim şarkıyı. hello, good morning, he, she, it'ten ibaret ingilizcemle ne bok anlayacağımı sanıyorsam artık...
her neyse işte. yaş azıcık daha ilerleyip ergenliğe dayanınca tesadüfen bilgisayarımda bulmuştum bu şarkıyı. bu şarkı olduğunu bilmiyordum ama. açtım, bir kere dinledim, ingilizcem iyiydi tabi, ezberledim sözleri hemen. o günden sonra hiç kendi isteğimle açmadım şarkıyı. shuffle'da denk gelmesini bekledim. sevmediğimden değil, şarkıya karşı hissizleşmek istemediğimden. bu sayede olsa gerek, her dinlediğimde ne zaman "never opened myself this way" dese aynı ürpertiyi hissederim.
