türkiye'ye has bir durumdur. medeni, gelişmiş ve insan canının bir değer addedildiği toplumlarda böyle birşeye rastlamak mümkün değildir.
bir mehmetçik ölür, gazetelerde bir satır, tv kanallarında üç dk haber ile geçiştirilir, iki tane ölür haberin süresi 5 dk olur, 13 tane ölür günlerce konuşulur.
önemli olan can değildir, sayıdır. mesela 30 mehmetçik ölseydi iki gün değil de dört gün konuşurduk bu olayı.
ha bir de ölen terörist sayısı ile sevinmek var, o da ayrı bir patoloji tabii. insan canı kutsaldır, bu terörist bile olsa. evet terörist olduğu için öldürürsün, ama bunun için sevinilmez. aksine ne yaparız da biz bu çocukları öldürmek zorunda kalmayız diye çareler ararsın. işte insan olmak böyle bir şeydir.
13 mehmetçik öldü 7 terörist. bizimkiler operasyonda. 6 tane daha öldürürseler beraberliği sağlıyoruz, kim bilir belki uzatmalarda bir terörist daha öldürerek tüm yurdu sevince boğabiliriz. neden olmasın.
acar gazeteciler olay yerinden fotoğraflar geçiyor ajanslara günlerdir, işte pusu burda kuruldu, işte burda çatışıldı, burda ölümler geldi. herkes tv kanallarına kitlenmiş bakııyor, sanki maç seyrediyorlar.
aslında olay diyarbakır'da değil de antalya'da olsa durum böyle olmazdı. en az 6 fark atardık, ama işte deplasmanda yakalandık iyi mi, neyse pkk ile derin devlet anlaşsın da bu müsbakanın rövanşını batıda bir ile aldıralım.
bugün de trabzon'da halk galeyana gelmiş, neymiş efendim bir grup kürt istiklal marşına saygısızlık etmiş, görüntülere bakıyorum bir adam bağırıyor burası trabzon burdan çıkış yok diye, acaba hangi maça geldiğini sanıyor bey amca, allah bilir.
ölülerin skorunu tutup, meydanlarda maç sloganları ile eylem yapan halkım. sizden utanıyorum.
