evvelsi gün sarayımın verandasında, avare avare gezinip dururken hatırama düşen nefasetli hede. o çeşm-i âbî, o zülf, o pembeleşinceye kadar kavrulmuş leb, o eda, o işve, naz.. nasıl bir fitâb-cemâl sahibiyse artık, fikrinden geceler yatabilmirem. ah lügat, korkuyorum. nahoş hadiseler vuku bulacak ileriki yıllarda. heyhat! lakin vuruldu ona gönül bir kere, başkasını sevemez. divane diyorlarmış ona, desinler değişemez..
