5-6 yaşlarındaydım. Fenerbahçe forması istemiştim. O zamanlar feneriumlar falan yok. olsa da öyle yerlerden forma alacak paramız pek yok.. annem de babam da çalıştığından evde rahmetli anneannemle oturuyoruz. ben her yere formaa formaa diye saldırdıgımdan anneannem Allah rahmet eylesin, beni aldı dışarı çıktık forma aramaya. bi tane bulduk en son, çok beğendim, aldık hemen.
akşamında babam müthiş bir süpriz yapıyor olmanın haklı gururu ve mutlulugu ile( bunu yüz ifadesinden netçe anlamıştım o yaşımda dahi, o kadar netti) iki eliyle formayı kollarından açarak merdivenleri tırmandı (kapı zilini aşagıdan çaldığı için kapıda bekliyordum) o formaya herzamanki gibi çok sevinsem de duygularımı belli edemedim. yine hödük gibi durdum.. üstüne bir de "ben forma aldım ki" gibi bir cümle sarfettim.. yüz ifadesi biraz değişti normale döndü.
belki saçma gibi ama üzülmüştüm, etkilemiş olmalı ki o sahne hala aklımda kalmış 22-23 sene geçmiş üstünden, hala da bilinçaltımı etkilediğini düşünürüm ki süprizleri sevmem.. özellikle de benim lehime süprizleri sevmem. sevmem çünkü karşımdaki insanın hevesini kırmaktan, yanlış bir harekette ya da ne bileyim süprizi yapan kişinin bilgisi dışında gelişen bir durumda emeklerinin boşa gitmesinden korkarım.
ve hala sevindiğimi de üzüldüğümü de içimden geldiği gibi gösteremem.. artık sadece daha başarılı gülümseyebiliyorum, hepsi bu.
