Çocuklarını, gelini ve torunlarını katliamda kaybetmiş bir amcanın,
"Dalları budanmış bir ağaç gibi ortada kaldım. Çocuklarım bekardı, şimdi ne gelinim ne de torunlarım var. Bu dağlar arasında yapayalnızım. Şurada bir torunum ve gelinimle kahve içmeyi hiçbir şeye değişmezdim. Artık bu yalnız hayata dayanamıyorum, bahçemdeki çiçeklerle sanki torunlarımla konuşuyormuş gibi sohbet ediyorum. Bazen nefes alıp vermekte bile zorlandığım oluyor. inancım ve imanım beni ayakta tutuyor. Allah'a iman etmiş olmasaydım bu acıya dayanamazdım"
diye özetlediği benimde okurken ağladığım durum.
