tamamen katılmadığım önerme. evet insan bildikçe öğrendikçe düşündükçe şu acımasız hayatta bir nebze daha karamsarlaşıyor lakin şunuda unutmamak gerekir huzur akabinde mutluluk insanın içinden gelir ya da gelmelidir. mutluluğun az bilmekten az yaşanmışlıktan geldiği bir düşünce tarzının insan aklına yatmasının sebebi hızlıca önümüzden akıp giden yaşamda yerince tatmin olamama duysudur. mutlu olmak için aptal olmak gerekirmiş neden aklını yeterince kullanmamak böyle bir duyguyla bağdaşıyor. kişisel fikirlerin çoğu belki bu yöndedir olabilir mutsuz olan insanlar genel çerçeveyi görüp tüm olumsuzluklara rağmen hayatta kalma çabalarını görmezden gelip mutlu olan onca insana nasıl aptal diyebilir şaşmamak elde değil. şimdi mutluluğun resminde hangi apral kare yi örnek gösterebiliriz düşünelim bi. bende çok mutlu bir insan değilim hatta bazı bağımlılıklarım olmasa mutsuzluktan ölebilirim o derece mutsuz falan filanım ama mutlu olan insanlardaki o enerjinin samimi olduğuna gönülden inanıyorum. mutsuzken çok mu zeki hissediyo insan kendini asla. yaşamın amacında, bizden istediklerinde bir aristokrat bilgeliğinin olmaması gerekir. bilmek öğrenmek kavramak okumak gezmek düşünmek geliştirmek yani aklın nimetlerinden yararlanıp bunu insan hayatını kolay kılacak şekilde kullanıyor isek aslında doğru nokta burdadır demekten kendini alamıyor sarmal denge. bu kalbinden doğar insanın insan olduğu için zaafları kabulunden. çok basit mutlu birinin aptal olmadığını görmek. zaten etrafına bakarsan mutlu olmak için harcamak esasını benimsemiş bir aklın ne kadar aptal olduğunu görebilirsin diyor çokta kale almamanızı öneriyor ve aptallıkla mutluluk arasında ince çizgide yürüyor ve sevgi bedenlerde değil sevgi kendinde anlamıyorsun diyerek sonlandırıyorum.
