hüzünlerin en büyüğü. alışamazsın yokluğuna, öyle bir özlersin ki canın yanar her aklına gelişinde. çünkü kimse böyle bir ayrılışı, böyle bir yokluğu haketmez. zaman geçiyor, yokluk eskimiyor. sürekli geleni o sanıyorsun, idrak ile acının dank etmesi bir oluyor.
