almanya'da boşnak'ın biri ile barda savaş geyikleri düzerken alakasız bir anda protez bir göz göstermişti. "ne alaka?" demiştim.
meğerse vukovar'da hemen yanıbaşında vurulan arnavut asıllı ama avusturya vatandaşı olan bir kesin nişancının protezi imiş *. boşnak abimiz etrafının chetnikler tarafından sarıldığını farketmiş ve bildiği tüm duaları okumaya başlamış.
bu esnada hırvat seçkin birliği, çetnikler'in üzerine ölüm kusmuş.
çetnikler geri çekilince hırvatlar gelmiş ama o yerinden kalkamamış protezi suratının 5 santim ötesine koymuş. yüzünü gözünü kana bulamış ve beklemiş. hırvatlar gelince önce bir şaşırmışlar ama sonrasında zalimce kahkahalar atmışlar ve onun da fotoğrafını çekmişler. abi korkudan şafağa kadar yerinden kıpırdayamamış. 2 kilometre ötedeki birleşmiş milletler'in kahraman(!) askerlerine ulaşınca srebrenizsa'daki ailesini aramak istemiş ama güvenlik gerekçesiyle izin verilmemiş. iki gün sonra insafa gelen komutan bir telefon hakkı vermiş. doktor mukhtar'a uydu telefonu ile ulaşmasına izin vermiş ve kendini şanslı sanan abimiz o anda öğrenmiş ki 7 yaşındaki kızı nermin'i sırplar'ın gelmiş geçmiş en korkunç keskin nişancısı grodak, srebrenitsa'da hayattan koparmış.
srebrenitsa'yı duyunca aklıma o kısmi felç geçirmiş adam gelir hep. kızının öldüğünü duyunca felç geçirmiş ve bir daha düzelememiş. aksanlı almancası ile dediklerini asla unutmadım. "allah" demişti. "benden kızımı aldı. ama benim canımı bağışadı. sorabilseydim sorardım neden onu aldığını. ama kendime her gün soruyorum neden bu gözü hep yanımda taşıyorum. acaba grodak beni de bulur mu?"
bir zamanlar bir yugoslavya varmış halkların dostluk içinde yaşadıkları...
(büdüt vukovar: doğu slovenya)
