efenim rak müziğe anti bir duruş sergileyen ve bunu turuncu giyinerek abartan ben, kuzenimin inatla good charlotte dinlemelerine karşı koyamamış ve rock alemine bodoslama dalmıştır. rancid, emre aydın, hayko cepkin, evanescence, linkin park, avril lavigne ile karma bir arşiv oluşturma adımı ile bu dünyaya ilk adımı atmıştım.
sonrasında emocore-screamo gruplarına merak sarmış ve birbirinden kaliteli gruplar tanımıştım. tabii bunların arasında emocore diye yuttuğum bullet for my valentine ve tabii ki hayatımın grubu avenged sevenfold da vardı. aralarda kaliteli grupları da yakalıyordum ama seviyem artmıyordu. (hatta uzun süre, lisedeki emo görünümlü metalciler yüzünden iron maiden ı punk grubu sandım, iron maiden vans ı giyen tiplerdi.)
bir gece, (takriben 2008 sonbahar-kışı) headbangers ball izledim. o zamanlar tanımadığım bir çok (biri amon amarth dı unutmam.) gürültülü gruptan tiksinmiştim zira brutal e karşıydım. fakat ill nino sahne alınca...
this is war klibi dönmeye başlayınca,
bir çok şeyin değişeceğini anlamıştım.
tabii sonra her şeyi düzeltecek şansım oldu, bunu da headbang dergisi ne ve 1-2 sıkı müzik dinleyicisi, işin imajında olmayan arkadaşa borçluydum.
