annem sabah kreplerle konuşmaktadır: aman yaa, niye böyle oldunuz? parça pinçik. allahın nimetine de laf ediyorum tövbe tövbe. aman be aman!
kreplerle annem arasındaki bu diyaloğa kulak misafiri olduktan sonra ben de mutfağa geçerim. annem de krep tabağını önüme koyar. ben de anneme şakasına takılayım derim...
-anne bu krepler biraz...
-hı?
-prezentasyon diyorum hiç olmamış.
annem bir anda arkasını dönüp ağlamaya başlar.
-anne öyle demek istememiştim. şakasına dedim. nam nam nam çok lezzetli de aslında. anne ağlama ya saçmalama. özür dilerim.
annem aslında ağlamamıştır ve sırıtarak yüzünü döner: şimdi ben hasstır şef mi oldum şefim?
-hasstır?! anne?!
-master şef olamadım di mi? hasttır mı oldum?
-?! yok yani hayır estafurullah annecim.
