karanlıktan ve böceklerden korkardım ki geçen zamanın bu korkularımda sadece böcekleri artık gazeteyle alıp camdan aşağı atmamı değiştirdi hala korkuyorum ikisinden de.
Geceleri ben uyuyunca oyuncaklarımın canlanacağını düşünürdüm. arabaların kendi kendilerine hareket edeceğini, bebeklerin canlanacağını, konuşacaklarını, oyunlar oynayacaklarını düşünürdüm ve çok korkardım. Hatta çalışma masasının, dolabın falanda canlanacağını düşünürdüm. Onları yakalamak için uyuyormuş gibi yapıp, bir anda gözümü açardım. hiç yakalayamamıştım.
Yatağının altındaki canavar korkusu bende de vardı. ayağım yataktan çıkarsa ya da yorganın altından hemen düzeltirdim. Bir de bizim yataklar ranzaydı ben üstte yatardım, kardeşim altta. sanki bir canavar kardeşim uyurken ayağımı çekicekmiş gibi gelirdi.
bir de yolumu kaybetmekten korkardım. kaybolacağım ve bir daha asla yolumu bulamayacağım gibi gelirdi ki şimdi de aynı şeyden korkuyorum sadece şekilleri farklı.
