aslında bence yalnız da değilim bu konuda. bu konu hakkında sana neden yalan söyleyeyim ki sevgili okuyucu? insan eğer en sevdiği insanın acısını hafifletemiyor, özlemini dindiremiyor ve her şeye kulaklarını tıkayıp yanına koşamıyor ise o insan acizdir. o insan var ya mutfaktan su alıp getiremez bile, o derece acizdir.
evet ben aşığım. onu annemle tanıştırdım. ona küçük sürprizler yaptım. biliyorum ben onu uzaktan da çok mutlu edebiliyorum. ama yine biliyorum ki o orada mutlu değil. o hep yanımda olmak istiyor. o beni istiyor gerçekten de. en aziz şeyin (ekmek mesela) üzerine yemin ederim ki ben de onun yanımda olmasını istiyorum. kalkıp gidebilirim mesela. o haklı sebeplerden ötürü gelmemi istemiyor. ama gitmeliyim. kalkıp bir anda gidebilmeliyim. ayrılığı hesaplamadan yapılır böyle işler. yapılmalı. yapmalıyım! bu kadar korkak olmamalıyım. o hep güzel şeyleri hak ediyor.
itiraf ediyorum ki bana kimse onun gibi dokunmadı.
itiraf ediyorum ki ben kimseye ona dokunduğum gibi dokunmadım.
itiraf ediyorum ki hep yanında olamamak beni kahrediyor.
ama son bir itirafım daha var. ben geleceği görebiliyorum sevgili okuyucu. ne kahve fincanında ne iskambil kağıtlarında. ben geleceği onun gözlerinde, sesinde ve gülüşünde görüyorum. çok güzel şeyler görüyorum ki son derece mahremler. anlatması abesten ziyade lüzumludan beri.
sondan bir sonraki itiraf: çoraplarımın kirli olup olmadığını koklayarak anlıyorum.
