mario oynuyordum. birden elektrikler gitti ve yer sallanmaya başladı. çok korkutucu bir ses duydum. kapıma doğru koşmak istedim ama o kadar şiddetliydi ki sallantı yere düştüm. üstüme ütü masası devrildi. 7 yaşındaydım, çok cılız ve güçsüz bir çocuktum. içeride annem yeni doğmuş kardeşimle kütüphanenin altında, babamsa eksi birinci kattaki otoparktan çıkmaya çalışıyordu ve çıktı da. sonra hepimizi kurtardı. bizim bir alt katımızda oturan amcamlar hakkında bişey hatırlamıyorum ama kuzenim deprem esnasında pencereden aşağı bakıyormuş. sallanınca yengem tutmuş onu. dışarıda bornozlu amca vardı bi de onu hatırlıyorum. biz çıktıktan beş dakika sonra apartman yoktu. babanem ve dedemin yanına gittik. arabada uyuduk iki akşam kardeşim ve ben bir de annem. sonra baraka yapıldı ve jeneratör ile çalışan playstationda street fighter oynadık kuzenimle tüm o sancılı dönemde. eğer olmasaydı o oyun biz napardık bilmem. kardeşim yeni doğmuştu. ne bir maması, ne bir bezi vardı. neyse ki babamın arkadaşı eczacıydı da ordan vermişti bize, sağolsun. korkudan yatağımı ıslatmıştım, eve girip çişimi yapmaktansa tutarım demiştim. *
