başta ölümden korktuğumu sanırdım. sabahları hüngür hüngür ağlayarak uyanırdım.
anne rüyamda seni ölürken gördüm diye. sonra dedem öldü.
daha çok iyi vakitler geçireceğimi düşünürken hemde pek fazla anım olmadı onunla ama melek gibi insandı.
annem ben ağlamıyayım diye o çok iyiydi allah onu çok seviyordu o yüzden aldı dedi.
içimdeki korku daha da büyüdü. çünkü benim annem de melek gibiydi. ya allahım onu da alırsa benden diyordum. daha da ağlıyordum.
o gün hala gözümün önünde barış mançodan gül pembe çalınca yine yine yine ağlarım. hatırası vardı çünkü bende.
ve melek dedem de toprağa karıştı.
o günden sonra sevdiğim bir insanı kaybetmedim.
artık büyüdüm ölüm ne biliyorum.
ama yine de korkuyorum işte.
beni almasından değil, sevdiklerimi almasından korkuyorum...
