çocukların, kendilerini bir süper çizgi kahraman ile özdeşleştirdiklerinde onlara, aslında sıradan bir çocuk oldukları gerçeğini hatırlatmak. ne zaman denk gelsem sürekli bunu yapıyorum. geçen yaz marmaris'de tatil yaparken yine öyle bir çocuğa denk geldim. çocuk plajda mavi bayrak direğinin yarısına kadar tırmanmış yukarıdan arkadaşlarına sesleniyor:
- bakın! bakın! ben örümcek adam oldum.
bunu söylerken öte yandan orta parmağıyla avcunun ortasını pandiklereyek ağzıyla 'fışk vıyk' şeklinde efektler yapıp hayali örümcek ağları fırlatıyordu. ne yapalım iş yine başa düştü. direğin dibine gittim. sanki başka bir evrenden gelmişcesine son derece ruhsuz ve donuk bir yüz ifadesiyle:
+ aslında sen hiç bir özelliği olmayan sıradan, basit bir çocuksun ve hep öyle kalacaksın.
dedim demesine ama demez olaydım. çocuk ağlaya ağlaya direkten aşağı kaydı ve koşarak annesinin yanına gitti.
- ya anne şuna bişi söyle. benim örümcek adam olmadığımı söylüyor. üüüüüüüüüüüüüüüü!
anne: değilsin tabi. ne işin var direğin ucunda düşüp bir yerini kıracaksın.
- ya anneeeee! üüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüü!
evet aslında çocukları hayalleriyle baş başa bırakmak lazım ama yapamıyorum. onlara acı gerçeği söylüyorum. iyi tarafından bakmak lazım bir de. çocukların kendilerini pokemon sanıp balkondan atlamalarını istemeyiz ne de olsa.
