çok düşündüm yine. her zamanki gibi kararsızlığımın zirvesine ulaştım. zaten zirvedeydim ki ben. çaresizdim, umutsuzdum. neden geçmiş zaman ekleriyle konuşuyorum ki. şimdiki zamandan pek bir farkı yok zaten. herneyse. şu an tek bir gerçek var o da gidiyor olmam. gitmem gerekiyor mu ondan da emin değilim. canımı yakan da bu zaten. mecburmuyum? neler değişecek? istediğimi alabilecekmiyim? somut olan tek şey artık bu şehrin bana acı vermeye, canımı yakmaya başladığıdır.ne kadar yaşarım, ne kadar acı çekerim o hatıralarla onu şu an kestirebilmem mümkün değil.artık kendimi bırakacağım biliyorum. çok zor geçecek günlerim, sızlayacak günlerce yüreğim ama ne çare, çaresini bulamadığım için gidiyorum. erkekliğin yüzde doksanı kaçmak bunu da biliyorum ve uyguluyorum işte ne kadar da acizim.fazla dövünmeye gerek yok dövünsem de faydası yok zaten. gerçekler acı ya canım çok yanıyor artık. hep senin başının altından çıktı bunlar ankara. elveda...
