hayat ne kadar garip diyorum bazen. ne kadar garip ve anlamsız. belkide garip olan bizlerizdir. hayatı çekilmez yapan da bizizdir. küçükken gerçekten her şey çok kolaydı. korkunca masaların altına saklanır kendimi korurdum. şimdiki korkularım masanın altına kaçacak kadar küçük değil. korkuyorum... annem korurdu hep kollarında "geçti yavrum" derdi. şimdiki acılarımı kendime bile söyleyemiyorum. hayatta çok keşkelerim oldu. ama hiç "keşke" demedim. hayattan da pek bi beklentim olmadı aslında. sadece mutlu olmayı bayağı istedim. ama o da olmadı pek. ya ben mutluluğa yakışmıyordum ya da mutluk bana. bi yerlerde hep sorun vardı ve olmaya devam edecek. tüm acılara, korkulara rağmen ölmeyi hiç istemedim. canıma kıyayım falan gibi sığınaklar aramadım. ölümü istemek kaçmak demekti. ölümü istemek yenilgileri kabul etmekti. mutlu rolünü oynayan palyaçoyum ben. evet evet ben bir palyaçoyum. onlar da öyle değil midir? insanları güldürmek için her şeyi yaparlar fakat çoğunun gerçek yüzü mutsuzdur. biliyorum biliyorum bu da yalnış. gerçek yüzünü insanlara göstermemek de yalnış. bunlardan da anlaşıldığı üzere benim hayatım gerçekten garip. sevdiğimden çok sevildim, üzdüğümden daha az üzüldüm. sorunum çevreyle değil kendimle. ben benliğimde yalnızlığı yaşıyorum. kimsenin bana yardım etmesini izin vermiyorum. ben kendime vermem gereken değeri vermiyorum ve kendimi sevmiyorum. özlemim var içimde hep neye olduğunu bilmiyorum. ama hep bir şeyleri özlüyorum. özlemime kavuşacağım günü hayal ediyorum ama o gün gelir mi bilmiyorum. mutlu olmayı gerçekten isteyen insanlar hakediyor bence. mutluluk değerini bilmeyenlerin elinde heba olup gidiyor ve hiç kimse bir şey yapamıyor. hakettiğimi düşünmüştüm ama dediğim gibi mutluluk bana yakışmıyor.
