seni anlatmaya kelimelerin takati kalır mı dedem. sana yazacak o kadar şey var ki..çocukluğumda derlerdi bana.. ileride geçmişe bakmayı öğreneceksin, maziyi anmayı, geride kalan hatıraları karıştırmayı.. işte ben mazinin ummanına dalmışken, bir anı defteri geçti elime.. önce tozunu sildim çok narin bir şeymiş gibi dikkatlice.
seninde 2 sayfayı tutan, anı defterime yazdığın yazını okudum. her satırında göz yaşına boğuldum, burnum sızladı. seni öyle özledim ki.. anlatmaya kalksam ifade edemem bunu.. o kadar büyük ve derin.. dünya aleme sığmaz cümlelerim..
yine yaktım beyaz izmaritli sigaramı.. bilirsin dede ben içmezdim.. sen gittiğinde başladım bu merede.. zira sende içiyordun ve beyaz izmaritli içiyordun. Ben seni hayatımda ki "doğrum"bildim. Senin gibi olmalıydım bende. Bir yerden başlamak lazımdı dede iyi ya da kötü. Tabi sen bunu tasvip etmezdin ama kalkacağım limanı bilemedim, rotamı belirleyemedim.
Duruşunla, hareketlerinle, konuşmanla, bakışınla, ciddiyetinle, adam gibi adamlığınla velhasıl her şeyinle ben "sen"olmalıydım. Şimdi olsaydın yanımda, her sözünü beynime kazısaydım, hareketlerini kendime uyarlasaydım ben ben olmaktan çıksaydımda sen olsaydım. Bir şedde altında birleşseydik, ben yolumu karıştırdığımda bir med gibi uzanıp beni tekrar aynı düsturuda hareket etmem için yardımcı olsaydın. Ne kadar çabalasamda ben sen gibi olamam dede. Kimse sen gibi olamaz. Sen gönül tahtımda padişah olarak kalacaksın.
anlatamam ki dede sensizliğin acısını, 11 ayın sancısını. her gün bir adım daha sana yaklaşıyorum ya.. işte tek tesellim budur.
