ne güzel bir tespittir ki bu böyle. insanı çocukluğuna götürüyor, hasret bırakıyor 90'lara. evet vardı böyle abiler. şimdilerde, 10 küsür yaşına gelmiş çocuğunu tek başına bakkala dahi yollamayan anneler evvelinde 5-6 yaşındaki bebeleri 'abisi bu çok sıkılmış, biraz gezin de gelin' diye tereddüt etmeden bu abilere emanet edebiliyorlardı. hatta mahallenin en yakışıklı abisi diye bir kavram vardı; iş dönüşü yoldan geçerken kafanı falan okşayınca mutlu oluyordun.
şimdileri düşünüyorum birde. insani ilişkilerden nasibini alamayan, insanların komşusundan dahi sakındığı paranoyak ve ensest ilişkilerin ortasına düşen çocukları.
bizim ne ayrıcalığımız vardı ki? ya da bu çocukların ne suçu vardı, yanlış zamanda doğmaktan başka?
