''vladimir: uyuyor muydum ben başkaları acı çekerken? şu anda uyuyor muyum? yarın uyanınca veya uyandığımı sandığımda, bugün hakkında neler söyleyeceğim? dostum estragon'la, burada bu gece olana kadar godot'yu beklediğimi mi? pozzo'nun hamalıyla birlikte geçip bizimle konuştuğunu mu? muhtemelen. ama bunların içinde ne kadar doğruluk payı olacak? (estragon çizmelerini çıkarmayı başaramayıp yeniden uykuya dalmıştır. vladimir ona bakar.) o hiçbir şeyin farkında olmayacak. yediği tekmelerden söz edecek, ben de ona havuç vereceğim. (bir an.) bir ayağımız mezarda, zor bir doğum doğrusu. mezarcı çukurun dibinde forsepsi yerleştirir. ihtiyarlığa vakit var daha önümüzde. hava çığlıklarımızla dolu. (dinler.) ama alışkanlıklar duyarsızlaştırıyor insanı. (estragon'a bakar.) bana da bir başkası bakarak, uyuyor diyor. kendisinin de uyuduğunun farkında varmadan uyuyor, hiçbir şey bilmiyor. uyusun bakalım diyor, benim için. (bir an.) böyle devam edemem. (bir an.) ne dedim ben?''
