hep yakınımızdaki insanlardan görüyoruz zararı. yapmaz dediklerimiz, güvendiklerimiz ve en önemlisi uğruna masumların günahına girdiğimiz insanlardan yiyoruz en büyük tekmeyi. koca bir zaman kandırılıyoruz, ayakta uyutuluyoruz. aslında hep kendimize kızıyoruz biz. suçu başkalarında arıyoruz belki bizizdir en büyük suçu işleyenler. bugün bunu bir kez daha gördüm ve gördük. kendimi bugün ki kadar hiç kandırılmış hissetmemiştim. kimseye kızmadım yaptığından dolayı sadece acı çekenlere üzüldüm. haketmeyenlerin haketmediği şeylerden dolayı suçlanmasına üzüldüm. bugün bir insanın gözlerimin önünde acı çektiğini gördüm ve ben yine üzüldüm. ihaneti hiç kimse haketmezdi. kim suçlu, suçlu olan ne kadar suçlu , masum var mı? bunların hiç birini bilmiyorum ve açıkçası bundan sonra bilmekte istemiyorum. nefret etmek çok kolaydır ama acı verir insana. ben şuan nefret ediyorum ve hiç acı çekmiyorum. bunları da yaşayağım varmış ve yaşıyorum. bundan sonra ne olur? kime güvenebilirim?
