büyürken saçmasapan bir hayatım vardı sözlük. anlatsam film olur hesabı. sanırım dengesizliğim, korkularım hep bu yüzden * hiçbir zaman kendime yeterince güvenemiyorum. ne bildiklerime, ne yapabildiklerime, ne görünüşüme...zaten yaşı, hayatımdaki yeri ne olursa olsun insanlara yetemeyeceğim duygusuyla yaşıyorum. korkuyorum kaybetmekten. o kadar çok kaybettim, o kadar çok insandan vazgeçmek zorunda kaldım ki şimdi bulduğum tek mucizeyi kaybetmekten, kırmaktan korkarak yaşıyorum. günler geçtikçe garipleşiyor sanki birşeyler. yorgunluğumuza veriyorum, paranoyaklık etmek istemiyorum ama korkuyorum ötesi yok. çok sevmekten kafayı yeme yolunda da olabilirim. zaten yaşlanıyorum iyice sinir oluyorum. of...
