beyhude bir bekleyişten öte gidemez.kimse kimseyi anlamaz aslında.herkes kendi gözleriyle görür dünyayı.kendine uyarlar,kendiyle bağdaştırır..dolaysıyla bu anlamsız bekleyiş yerine herkesi olduğu gibi kabul etmek en güzelidir. çünkü biz de hiçbir zaman kendimizi karşımızdakinin yerine koyamayacağız. ancak daha önce yaşadığımız duygular benzerse tahmin edebileceğiz.*..tüm insanlar birbirlerine çok benzer ama aslında hepsi farklıdır.
