benim için o kadar karmaşık ki. sanki çok dolu bir kelime ama çok boş. kendimi bildim bileli nefret ediyorum babamdan. anneme, bize yaptıklarından. annemler ben 10 yaşındayken ayrıldılar. o yüzden çocukluğumda hep özenirdim arkadaşlarımın babalarının evde oluşuna... belki de bu yüzden bizi sabahın 05:00'inde annem ve üç ablamla evden döve döve çıkaran (kovan) babamla kopmamak istedim. hep gittim yanına. denedim. belki biz onu yanlış anladık, yalnız bıraktık dedim. ama o boşandıklarından 3 ay sonra cici annemle evlendi. yine de gittim. yalandan gülümsemelerine rağmen "babacım" dediğinde içim ısınsın istedim.
daha sonra bana bir konuda söz verdi. çok basit birşeydi hem de. ama sözünü tutmayıp beni sokak ortasında gözyaşları içinde bıraktığı gün ben de babam için savaşmayı bıraktım. o günden beri öyle bir gömdüm ki baba sevgisini (!) o kelime bile boş artık. bıçak gibi kestim görüşmeyi. o da ilk iki sene hiç aramadı ya neyse... şimdi 23 yaşındayım. ve o adam benim nerde oturduğumu, nerde okuduğumu bilmiyor. bazen evinin önünden geçiyorum, yollarda karşılaşıyorum ama beni tanımıyor. eskiden çok içim acırdı ama artık bomboş... yazık...
