senden tarafaymışım gibi dursam da bu konuda, içimdeki kalbimi sıkıştıran mengeneyi her seferinde gelip kurcalıyorsun...
sen değil miydin, ufacık bir ameliyat olduğunda hastanenin duvarına bir elini koyup başını koluna gömüp hüngür hüngür ağlayarak ben ne yaparım anneniz olmadan diye ağlayan,
hastalığı süresince ona bebek gibi bakıp, öksüz ve yetim büyümenin tüm garibanlığından sıyrılabilmek için onu eş onu anne onu baba gibi görüp gözünden sakınan, onu ebediyete gönderdiğimizde ben asla evlenmem diyerek ağlayan...
ve "eğer ben senden önce ölürsem sen de evlenirsen hortlar senin boğazını sıkarım" diyecek kadar çok seven bir kadından sonra,
şimdi sen sürekli birilerinden eş bulmasını rica ederken bana evlenmek istediğin yabancı bilinmedik gereği olmayan birilerini anlatırken ben anlam veremiyorum... koca bir kadın olsam da en az senin kadar yalnızlıktan korksam da, bir başkasının senin olmasını kaldıramıyorum...mantığımı koyuyorum, kalbimi koyuyorum ikisinden biri yol göstermiyor...
