1989 da anılar albümü çıktığında 8 yaşındaydım. toshiba marka bir kasetçalarımız vardı ve babamı 17 mays'ta kaybetmiştik. ablamın aldığı anılar albümünü kasetçalara koyar sardırıp sardırıp anılar dinlerdim. 8 yaşında bir çocuk olarak ne düşünür, ölümü nasıl tariflerdim pek hatırlamıyorum ama şarkıyı dinlerken bir yandan da ağlardım. sonra yirmili yaşlarımda babamı kaybettiğimiz evin mıntıkasında bir iş için dolanırken bi radyoda aynı şarkı çıktı ve aradan geçen onca yıla rağmen yine ağzıma sıçtı. (bkz: hey gidi günler)
