kapanmıyormuş, hernekadar aman boşver desen de kendi kendine. ismini anmaya korksan bile hani olur ya kalbin duyar da daha da hızlanır. kan beynine dogru degil olanca hızıyla karnına doğru akar diye. ama ne yapsan nafile, masal yaşamıyoruz ki bir avuç peri tozu döksünler de yüregimize atsın içinde ki irini, silsin bütün acıları bedenimizden ruhumuz özgür olsun dedim ya olmuyor. görünmez bir pranğa bağlanmış yüregimizin ayaklarına gitse beden razı degil kalsa acıya dayanmıyor. sadece zaman biraz daha alıştırıyor yarana bakıyorsun çok zaman sonra tenin de hissizleşmiş çarpık bir yaraya, bir fotoğrafla belki de bir küçük anıyla...
