kafelerden birinde bir yaz günü tek başına otururken yan masada annesi ve anneannesi ile olan 5-6 yaşlarındaki bir erkek çocuğunu severken gelişen konuşma.
annesine döner bir şey söyler kulağına doğru, annesi tebessüm ederek;
- bilmiyorum abiye sen kendin sor istersen.
yanıma doğru yaklaşır ve;
- sen kızılderili misin?
herkes bir kahkaha atar önce, aramızda şaşkın bakışlarla kalakalır. bende önce annesine ve anneannesine muzip bir şekilde bakıp;
- evet, kızılderiliyim.
- aaa, atın var mı?
- var tabi, yan sokak var ya orada bağladım, beni bekliyor.
- benide bindirir misin...
saçlar uzun olunca çocuk haklı tabi, hayal dünyası ne kadar güzel ve daha önemlisi masumiyet ne kadar güzel, tokat gibi çarpıyor insanın yüzüne...
