çok karizmatik olduğunu filan düşünürdüm. ta ki bugün o camı açıncaya kadar. aslında açana kadar her şey yolundaydı. kızların istisnasız hepsi ısrar ettiler ve kalktım. gaz da verdiler, yiğidim dediler, aslanım dediler, açsan açsan sen açarsın dediler. dedim, açarım. açtım da...
camın açılmasıyla birlikte iki saniye önceki atmosfer, şişirme karizmatiklik, tüm kızların vermeye hazır olduğu hissiyatı filan yok oluveriyor. sanki iki saniye önce yalvaran onlar değillermiş gibi. buz gibi bir sessizlik var etrafta. ne bir kutlama, ne bir konfeti yağmuru, ne kucağıma atlayan kızlar... halbuki en azından bir alkışı hakettiğimi düşünüyordum. kandırıldım lan.
