bulunulan yerleşkeye, ortama göre dozu artar bu hastalığın. örneğin tek başına yaşıyorsundur, çok fazla muhattabın yoktur; alırsın günlük ekmeğini, sigaranı... fazlasında gözün de olmaz, hevesin de. sonra mesela ailenin yanına gidersin, bakarsın ağabeyin zaten elindekini almaya çalışıyor; babanın durum sıkışınca kendi ellerinle götürüp vereceğini biliyorsun cebindeki paranın tamamını... bir an önce parayı bitirme derdine düşersin; o saatten sonra iş kopmuştur zaten. alışkanlık haline gelir bu vaziyet, bencillik tavan yapar, sonra aç gözlülük; başkalarının elindekine göz koyma; doyumsuzluk... ben böyle miyim? hayır. nereden mi biliyorum? ne bileyim, belki de bir bok bildiğim yoktur...
