imkansızlığı bana daha iyi öğreten insan;
bahanelerim, küçük pembe yalanların arkasına saklanmalarım, dengesizleşmem, hayatımda değiştirdiğim yada gözümde değişen şeylerle birlikte ben, tüm ön yargıları yıkıp, senin için o duygu selinin kucağına bıraktım kendimi. orda buldum benliğimi. kaçmayı çok denedim. her seferinde ensemden tutup geri çekti beni o duygu. sevmiyorum o duyguyu ama vazgeçemiyorum da alışkanlığım, tutkum, ihtiyacım oldu. her seferinde dibi olmayan bir kör kuyu olduğunu anlamam, akabinde gelen hayal kırıklıklarım. yazıya bile dökemediğim, dökmeye cesaret edemediğim duygularımın başkahramanı, sadece dilimi değil, yazımı, yüreğimi yakan insan, her zaman keşkelerimde kalacak gibisin. yine ve yeniden keşke, keşke elimde olsaydı zamanı geri almak, bir çok şeyi değiştirmek, bizim için...
