yıllardır aklımda olan düşünce dillendirilmiş. evladını kaybeden anneler ve o günü acı içerisinde anan evlatlar için. mezar başında ağlamak için yeterince özel gün var, dini bayramlar, kandiller, özellikle cuma günleri ve sair. anneler günü aynı zamanda "hüzün" demek bir çok kişi için.
mesela kayseri'de şeker bayramında öldürülen o üç çocuğun anneleri olduğunu düşününce insan, ya da ataşehir'deki devlet okulunda, iki vida ile tutturulan lavabonun beş yaşındaki Efe Boz'un şah damarını keserek ölümüne sebep olduğunu düşününce, kim kutlamak ister ki anneler gününü?
ya da annenizi elim bir trafik kazasında, kanserden ya da tamamen eceli ile kaybetmişseniz ve artık "annem" diyeceğiniz kişi fiziki olarak toprak olmuşsa...tanım: asla gerçekleşmeyecek olan dilektir ve anneler günü dünya durdukça kutlanacaktır.
