ben seni hiç özlemedim..
seni düşünmedim gecelerce
ağlamadım da hiç..
gittiğin günden beri çok huzurluyum..
biliyorsun ya,
başımın belası derdim sana hep,
"başının belasından kurtuluyorsun" dedin ya giderken,
ben seni hiç özlemedim..
bak söylemesi bile güzel,
ben seni hiç özlemedim, hiç.
söylerken akan gözyaşlarıma bakma sen,
geri bakmadığın gibi giderken..
hem.. hem diş macunum ortasından sıkılmıyor artık..
daha bir düzgün yatağım..
bak ne geldi şimdi aklıma,
"bu yatak ne kadar dağınıksa, o kadar büyük aşkımız" derdin..
saçmalama derdim ben, sen gülerdin..
hiç anlayamamıştım ne demek istediğini,
şimdi gözüm gitti de yatağım(ız)a...
düzgün...
olsun, ben seni hiç özlemedim ki,
şimdi bunlar nerden geldi aklıma bilmem;
siyah kazağın, en sevdiğin pinpon topun,dağınık saçların,
her defasında ruj olan kareli beyaz gömleğin..
sıcacık öpüşün, her zaman arkanda bıraktığın dağınık yatağın,
hiç kesme dediğim kirli sakalın...
gülerek derdin "hiç kesmezsem pis olur."
ne çok şey dermişsin bana..
neyse..
ben seni hiç özlemedim ki...
--spoiler-- *
görüldüğü gibi aslında anlatmanın en zor olduğu duygudur.
