(2010 yılının mayıs ayının ikinci pazar günü yazılan mektuptur.)
sevgili anneciğim,
anneler gününde sana hediye alamadığım için üzgünüm. biliyorumki, sen de bir anne olarak anne olmanın haklı mutluluğunu ve gururunu yaşamak istiyorsun. kuşkusuz ki annelik yüce bir mevkii. anneler için özel olan olan bu günde her ne kadar bir şey beklemediğini ve yalnızca sana saygı ve sevgi duyarak mutlu edeceğimi bilsem de en azından küçük te olsa bir hediye almak isterdim.. fakat ne yazık ki sana küçük te olsa bir hediye alamadım. onun yerine bu mektubu yazmaya karar verdim. parmağım kırık olduğu için kötü yazıyorum biraz, umarım okursun...
anne;
biliyorum ki şimdiye kadar senin çok kalbini kırdım. ve belki de haksız yere çok ölçüsüzce tavırlarım ve sözlerim oldu. beni besleyip büyüten ve karşılıksız seven bir insana bunları yapmamam gerekirdi. ama bazen içinde bulunulan anlar kontrolsüzce insana ileride pişman olacağı şeyler yaptırtabiliyor.
ama her defasında affettin beni. ve her şeye rağmen beni o yüce sevginden esirgemedin. bunları çoğu kez şaşkınlıkla ve minnetkarlıkla, ve de açıkçası kendimi aşağılayarak seyrettim.
hele bana ne kadar kızsan da geceleyin üzerimi kapatmak için gelmen yok muydu?
insana ömrü hayatında başka kim böyle davranabilirdi? karısı mı, çocuğu mu, yoksa kardeşimi... hiç kimse değil, bir tek sen..
seni milyonlarca kez kırdım. ama sen her defasında sindirdin ve yüreğine gömdün. ancak yüreğinin bir tarafında bana karşı mutlaka bir kırgınlık olmuştur. ama o sonsuz sevgin bunları rahatlıkla bastırabildiğini biliyorum.
ve ben de bu yaptığım şeyler yüzünden sırtımdan ağır bir yük hissetmiyor değilim. umarım ilerleyen zamanlarda çok daha iyi ve mutlu ilişkilerimiz olur.
ve şunun için de çok üzgünüm ki, şimdiye kadar sana haklı bir gurur duyabileceğin önemli bir şey yapmadım. inşallah çok yakında benimle gerçekten gurur duyabileceğin işler yapacağım. bunu tüm kalbimle istiyorum.
benimle gurur duyacaksın anne!
seni çok seviyorum..
anneler günün kutlu olsun.
......................
2011 yılının mayıs ayının ikinci pazar günü:
kendimden utanıyorum desem yeridir. onun hâla benimle gurur duyacağı bir şey yapamadım. ve daha da önemlisi, o durumlar aynen devam etti. değişen pek bişey yok.. yani her zamanki haller..
sürekli tartışmalar, onu anlayamam ve onun da beni anlayamaması. buna bağlı olarak çeşitli nedenlerden çıkan kavgalar... her şey aynı.
anlaşılıyor ki, insan olanca duygusallığı ile bir zaman ne kararlar veriyo olursa olsun, eyleme geçiremedikçe hiç bir anlamı olmuyor onların.
